Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΧΤΥΠΑΕΙ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΜΑΣ

 

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Ἄν μπορούσαμε γιά λίγο νά μεταφερθοῦμε μέ τή φαντασία μας στή Βηθλεέμ ἐκεῖνο τό σούρουπο πού ὁ Ἰωσήφ γεμάτος ἀγωνία χτυποῦσε τίς πόρτες τῶν σπιτιῶν της, τί θά βλέπαμε;... Θά βλέπαμε τόν κουρασμένο καί ταλαιπωρημένο ἀπό τό ταξίδι ἅγιο ἄνθρωπο νά ἱκετεύει τούς κατοίκους νά φιλοξενήσουν γιά μιά νύχτα μιά ἑτοιμόγεννη γυναίκα, ἀλλά νά συναντάει ἀδιαφορία καί περιφρόνηση. Θά βλέπαμε ἀκόμη τήν εὐλογημένη νεαρή Κόρη νά στέκεται σέ κάποια ἄκρη κατάκοπη, ἀλλά καί τόσο καρτερική, ὑπομονητική καί γαλήνια.

Ἴσως ἀγανακτούσαμε μπροστά σ’ αὐτή τήν σκληρή συμπεριφορά τῶν κατοίκων τῆς Βηθλεέμ. Ὡστόσο ἄς μή βιαστοῦμε νά τό κάνουμε. Ἄς προσπαθήσουμε καλύτερα νά ἐμβαθύνουμε στήν περιγραφή τῶν γεγονότων ὅπως μᾶς τά ἐκθέτει ὁ ἱερός Εὐαγγελιστής Λουκᾶς, καί νά τά μεταφέρουμε στή ζωή τή δική μας σήμερα. Τά συμπεράσματα τελικά μπορεῖ νά μᾶς ἀφήσουν ἔκπληκτους!

ΔΙΗΓΗΣΗ (Λουκ. β’ 1-7)

(Καλό εἶναι ὁ ὁμαδάρχης νά διαβάσει μαζί μέ τά παιδιά τό κείμενο καί τήν ἑρμηνεία ἀπό τήν Καινή Διαθήκη. Ἐναλλακτικά, ἄς τό διηγηθεῖ μόνος του τονίζοντας τόν στίχο 7).

Βρισκόμαστε στά χρόνια τοῦ Ρωμαίου Αὐτοκράτορα Ὀκταβιανοῦ Αὐγούστου, πού εἶχε τήν ἐξουσία ἀπό τό 31 π.Χ. μέχρι τό 14 μ.Χ. Ἐκεῖνο τόν καιρό ὁ αὐτοκράτορας διέταξε νά γίνει ἀπογραφή μέ στόχο τήν καταγραφή τοῦ πληθυσμοῦ τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας γιά λόγους κυρίως φορολογικούς.

Σύμφωνα μέ τή διαταγή τῆς ἀπογραφῆς, ὁ καθένας ἦταν ὑποχρεωμένος νά πάει καί νά ἀπογραφεῖ στόν τόπο τῆς γεννήσεώς του. Ὁ Ἰωσήφ, ἐπειδή καταγόταν ἀπό τή Βηθλεέμ, σάν γνήσιος ἀπόγονος τοῦ Δαβίδ, πῆγε ἐκεῖ μαζί μέ τήν Παναγία, πού ἦταν ἔγκυος. Τόν καιρό πού βρισκόταν ἐκεῖ, μᾶς λέγει μέ ἁπλότητα ὁ εὐαγγελιστής Λουκᾶς, ἦρθε ἡ ὥρα καί ἡ Παναγία γέννησε τόν Χριστό σέ μιά φάτνη , γιατί δέν βρέθηκε κανένας τόπος, λόγω τῆς κοσμοσυρροῆς: «καὶ ἔτεκε τὸν υἱὸν αὐτῆς τὸν πρωτότοκον, καὶ ἐσπαργάνωσεν αὐτὸν καὶ ἀνέκλινεν αὐτὸν ἐν τῇ φάτνῃ, διότι οὐκ ἦν αὐτοῖς τόπος ἐν τῷ καταλύματι» (Λουκ. β’ 7). Τί φοβερό! Δέν βρέθηκε τόπος γι’ αὐτούς στό πανδοχεῖο, ἀλλά καί κανένα σπίτι δέν προθυμοποιήθηκε νά τούς φιλοξενήσει. Ὁ Χριστός βρῆκε κλειστές τίς πόρτες τῶν ἀνθρώπων ἐκείνων!

ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑ-ΕΦΑΡΜΟΓΗ

Α. Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΧΤΥΠΑΕΙ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΤΟΥ ΣΠΙΤΙΟΥ ΜΑΣ

1. Γιατί δέν ἄνοιξαν οἱ πόρτες τῶν σπιτιῶν στόν Χριστό τότε; (...)

Διότι οἱ ἄνθρωποι ἦταν ἄσπλαχνοι. Ἄσπλαχνοι πραγματικά. Δέν ἔχει σημασία πού ὁ Ἰωσήφ τούς ἦταν ἄγνωστος. Δέν ἔχει σημασία πού δέν γνώριζαν ὁτι Αὐτός πού ἐπρόκειτο νά γεννηθεῖ ἦταν ὁ ἴδιος ὁ Θεός. Ἀπό τή στιγμή πού διεπίστωναν ὅτι μία ἑτοιμόγεννη γυναίκα δέν εἶχε ποῦ νά μείνει, ἔπρεπε ἀμέσως νά προθυμοποιηθοῦν νά τή φιλοξενήσουν. Θά χρειαζόταν ἴσως νά στριμωχτοῦν στό σπίτι τους, ἐφόσον λόγω τῆς ἀπογραφῆς θά εἶχαν δεχθεῖ σ’ αὐτό καί κάποιους συγγενεῖς ἤ φίλους τους ἀπό ξένους τόπους. Ὅμως, μπροστά στό πρόβλημα πού παρουσιαζόταν μπροστά τους, ὅλα τά ἄλλα θά ἔπρεπε νά παραμεριστοῦν. Ἀκόμη καί στό πανδοχεῖο τό πρόβλημα αὐτό θά ἔπρεπε νά ἀποτελέσει πρώτη προτεραιότητα. Δέν διώχνουν σέ σπηλιά μιά ἔγκυο γυναίκα τίς παραμονές τοῦ τοκετοῦ.

Ἀλλά εἴπαμε. Οἱ ἄνθρωποι ἦταν ἄσπλαχνοι, ἀδιάφοροι, σκληροί. Ποιός ξέρει ἄραγε τί λόγια θά ἄκουσε ὁ Ἰωσήφ, καθώς χτυποῦσε τίς πόρτες καί ζητοῦσε βοήθεια. Ἄν ἐρχόταν ἐκεῖνο τό βράδυ στή Βηθλεέμ ὁ αὐτοκράτορας καί ζητοῦσε φιλοξενία, ὅλοι θά σκοτώνονταν ποιός πρῶτος νά τόν πάρει στό σπίτι του. Μάλιστα οἱ πιό πλούσιοι θά ἔδειχναν καί τό μεγαλύτερο ἐνδιαφέρον. Ἐνῶ τώρα; Ἴσως αὐτοί νά φέρθηκαν πιό σκληρά ἀπό ὅλους τούς ἄλλους.

2. Μήπως ὅμως καί σήμερα συμβαίνει κάτι παρόμοιο; (...)

Καί σήμερα ὁ Χριστός συχνά περιπλανᾶται ἄστεγος. Καί σήμερα ὑπάρχει ἀσπλαχνία πολλή ἐπίσης. Ὑπάρχει ἀδιαφορία, ὑπάρχει σκληρότητα. Καί παρουσιάζεται αὐτό τό φαινόμενο ὄχι μόνο μεταξύ ἀπίστων ἀνθρώπων ἀλλά καί μεταξύ τῶν πιστῶν Χριστιανῶν, ἀκόμη καί αὐτῶν πού φαίνεται νά ἐκκλησιάζονται τακτικά καί νά ἔχουν στενό — ὑποτίθεται — σύνδεσμο μέ τήν Ἐκκλησία.

Ἀσφαλῶς οἱ πιό πολλοί πρόθυμα δίνουν κάποια βοήθεια σέ φτωχούς ἀνθρώπους τίς μέρες τῶν ἑορτῶν. Ὅμως μέχρις ἐκεῖ. Ἄν χρειαστεῖ νά κάνουν κάτι παραπάνω, νά θυσιάσουν τήν ἡσυχία τους, τήν ἄνεσή τους, τή διασκέδασή τους, τίς διακοπές τους, γιά νά βοηθήσουν σέ μιά δεινή περίσταση, τότε... γίνονται Βηθλεεμίτες. Ἤ μήπως... γινόμαστε; Δηλαδή...

3. Μήπως παθαίνουμε καί ἐμεῖς κάτι παρόμοιο; Καί ἐνῶ ὁ Χριστός χτυπάει τήν πόρτα τοῦ σπιτιοῦ μας καί ζητάει βοήθεια, ἐμεῖς τήν κρατᾶμε κλειστή; (...)

Καί μήν ποῦμε ὅτι «ἄν ἦταν ὁ Χριστός, θά τόν δεχόμουνα». Γιατί; Διότι ὁ Χριστός εἶναι! Στά πρόσωπα τῶν ἀνήμπορων ἀδελφῶν μας ὁ ἴδιος ὁ Χριστός ζητάει τή βοήθειά μας: «ἐφ᾿ ὅσον ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοὶ ἐποιήσατε», μᾶς λέγει (Ματθ. κε’ 40). Ὁπότε, ἄν οἱ κάτοικοι τῆς Βηθλεέμ τότε δέν γνώριζαν ποιός εἶναι αὐτός πού τούς ζητάει βοήθεια, ἐμεῖς σήμερα γνωρίζουμε. Καί ἑπομένως θά κριθοῦμε αὐστηρότερα.

Β. Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΧΤΥΠΑΕΙ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΑΣ

Τό ἐρώτημα ἐδῶ θά τό κάνουμε ἀκόμη πιό προσωπικό. Θά προσπαθήσουμε τώρα νά δοῦμε ποιά θέση ἔχει ὁ Χριστός στήν καρδιά τοῦ καθενός μας πλέον. Μάλιστα ἰδιαιτέρως αὐτό τό διάστημα πού προετοιμαζόμαστε νά γιορτάσουμε γιά μιά ἀκόμη φορά Χριστού-γεννα.

1. Ἔχει θέση —κατάλυμα— ὁ Χριστός στή δική μας καρδιά; (...)

Μήπως ἡ καρδιά μας παρουσιάζει τήν ἴδια εἰκόνα μέ τή Βηθλεέμ;... Τότε ἡ Βηθλεέμ ἦταν γεμάτη κόσμο. Θόρυβος, φωνές, ξένοι, ἄγνωστοι, ἡ πόλη ἀνάστατη. Ποῦ νά βρεῖ τόπο ὁ Χριστός σ' αὐτήν; Κατέληξε στό στάβλο.

Καί σήμερα οἱ καρδιές τῶν ἀνθρώπων μοιάζουν μέ τή Βηθλεέμ. Νά, τά Χριστούγεννα πλησιάζουν. Καί πάλι κόσμος πολύς στούς δρόμους. Φῶτα πολύχρωμα, ἐντυπωσιακοί στολισμοί, ψώνια γιορταστικά, δῶρα, καινούργια ροῦχα, δένδρα στολισμένα, τραγούδια χριστουγεννιάτικα, ἑτοιμασίες, τρεχάματα... Καί μέσα σέ ὅλα αὐτά ὁ Χριστός ψάχνει νά βρεῖ ἕναν τόπο μέσα στήν καρδιά μας. Χτυπάει τήν πόρτα μας, περιμένει νά Τοῦ ἀνοίξουμε, νά ἀσχοληθοῦμε μαζί Του...

 Κι ἐμεῖς ποῦ βρισκόμαστε; Τί κάνουμε; Μήπως ἔχουμε ξεχαστεῖ μπροστά στίς βιτρίνες, στά φανταχτερά φῶτα, στά γιορταστικά τραπέζια, στίς χριστουγεννιάτικες ἑτοιμασίες, στίς τόσες ἀπασχολήσεις μας καί ἔχουμε λησμονήσει τόν Χριστό; Μήπως Τόν στέλνουμε νά μείνει πάλι σέ σπηλιά, σέ σταῦλο; Καί σταῦλο μάλιστα πολύ πιό ἀκάθαρτο ἀπό τό σπήλαιο τῆς Βηθλεέμ;...

Αὐτό εἶναι τό καίριο, τό πιό σημαντικό ἐρώτημα, πού πρέπει πολύ καί ἐκ βάθους νά μᾶς ἀπασχολήσει.

2. Τί θά πρέπει λοιπόν νά κάνουμε; (...)

 Νά ἑτοιμάσουμε τόπο στήν καρδιά μας. Νά ἑτοιμάσουμε «κατάλυμα» μέσα μας, γιά νά μπορεῖ νά μείνει σ’ αὐτό ὁ Δημιουργός μας. Πῶς; 

α. Καθαρή καρδιά

Ὅπως εἴπαμε καί σέ προηγούμενο θέμα μας σχετικό μέ τήν ἱερά Ἐξομολόγηση, εἶναι κατάλληλος καιρός νά καθαρίσουμε τήν καρδιά μας μέ μετάνοια καί ἐξομολόγηση. Παράλληλα, τίς ἅγιες αὐτές ἡμέρες ἄς προσέχουμε κι ἄς ἀγωνιζόμαστε κατά τῶν ἀδυναμιῶν μας ἐντονότερα. Ὄχι φωνές, ὄχι ἐκνευρισμοί, ὄχι ἐντάσεις καί ταραχές αὐτό τό διάστημα. Ἄς σκεφθοῦμε: Τέτοια ἀνάστατη ψυχή θά προσφέρουμε στόν Κύριο νά κατοικήσει; 

β. Πνευματική ἀτμόσφαιρα

Ἐπιπλέον καί οἱ σκέψεις μας καί οἱ φροντίδες μας θά πρέπει νά ἔχουν ὡς κέντρο τό μεγάλο γεγονός. Νά δημιουργήσουμε γύρω μας πνευματική ἀτμόσφαιρα. Νά γιορτάσουμε τά Χριστούγεννα συμμετέχοντας στήν ἐκκλησιαστική ζωή καί λατρεία τῶν ἁγίων αὐτῶν ἡμερῶν. Νά δημιουργήσουμε εὐκαιρίες ψυχαγωγίας γιά μᾶς καί τούς φίλους μας ἀνάλογες μέ τό ὑπερφυές, τό μοναδικό γεγονός τῆς Γεννήσεως τοῦ Θεοῦ μας. Εὐκαιρίες πνευματικές, εὐγενικές, ἀνώτερες, ἄξιες τῆς ζωῆς πού ἐμπνέει ὁ Χριστός, τά Χριστούγεννα. Μέ ἄλλα λόγια εὐκαιρίες πού ταιριάζουν σέ ἀνθρώπους ἀνακαινισμένους ἀπό τή Γέννηση τοῦ Χριστοῦ. Ἄς μελετήσουμε κάτι ἀνάλογο μέ τό κλίμα τῶν ἡμερῶν. Σχετικά βιβλία ὑπάρχουν αρκετά. Ἄς προσευχηθοῦμε θερμότερα. Κι ἄς τρέχουμε προθυμότερα στούς ναούς μας. 

 Ἄς ἀκούσουμε τί λέει σχετικά ὁ ἱερός Χρυσόστομος: «Ἄς γιορτάσουμε τά Χριστούγεννα ὄχι μέ πανηγύρια καί γλέντια, ἀλλά κατά τρόπο θεϊκό. Ὄχι μέ κοσμικό φρόνημα ἀλλά μέ ὑπερκόσμιο, οὐράνιο. Ὄχι μέ τρόπο ἀνθρώπινο, ἀλλά ὅπως πρέπει στό Σωτήρα Χριστό. Ὄχι μέ τήν ἀρρωστημένη καί ἁμαρτωλή φύση μας, ἀλλά μέ τή θεραπευμένη ἀπό τή μετάνοια καί ἐξομολόγηση ψυχή μας. Ὄχι μέ χορούς ἁμαρτωλούς, μέ ἐφάμαρτα θεάματα καί ἡδυπαθεῖς μελωδίες... ἀλλά μέ τόν πόθο τῶν Μάγων, μέ τή δοξολογητική διάθεση τῶν Ποιμένων καί μέ τόν οὐράνιο ὕμνο τῶν ἀγγέλων». Καί καταλήγει: «Ἔστω κοινή πανήγυρις οὐρανίων καί ἐπιγείων δυνάμεων».

γ. Πράξεις ἀγάπης

Νά μήν εἴμαστε ἄσπλαχνοι ὅπως οἱ Βηθλεεμίτες. Νά δείχνουμε ἀγάπη στούς συνανθρώπους μας. Ἀγάπη ἔμπρακτη. Ἀγάπη, ἡ ὁποία μερικές φορές ἀπαιτεῖ καί ταπείνωση, αὐταπάρνηση. Θά χρειασθεῖ πολλές φορές νά λησμονήσουμε τόν ἑαυτό μας. Τίς ἀνάγκες μας, τίς προτιμήσεις μας νά τίς βάλουμε σέ δεύτερη σειρά καί νά προτιμήσουμε τίς  ἀνάγκες τοῦ ἄλλου. Νά κουρασθοῦμε ἐμεῖς, νά μᾶς λείψει κάτι, χάριν τοῦ ἄλλου. Πάντοτε μέν, ἰδίως ὅμως τίς ἑορταστικές αὐτές ἥμερες... 

 

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Ὦ Κύριε, ἔλα αὐτά τά φετινά Χριστούγεννα νά μείνεις καί στίς δικές μας καρδιές! Ἔλα νά τίς καθαρίσεις ἀπό τίς πολλές ἁμαρτίες μας, νά τίς ἐξαγνίσεις καί νά τίς κάνεις ἅγιο ναό Σου, κατοικητήριό Σου, «κατάλυμα» παντοτινό, αἰώνιο. Γιά νά μήν ἐφαρμοστεῖ καί σέ μᾶς αὐτός ὁ φοβερός λόγος: «οὐκ ἦν αὐτοῖς τόπος ἐν τῷ καταλύματι».

 

ΣΥΝΘΗΜΑ: Ἑτοιμάζουμε τόπο στήν καρδιά μας γιά τό νεογέννητο Χριστό!