Χειροτονητήριος Λόγος Μητροπολίτη Σταγών και Μετεώρων κ. Θεοκλήτου

Μακαριώτατε Δέσποτα καὶ σεπτὲ Προκαθήμενε, Ἀρχιεπίσκοπε Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος Κύριέ μου Κύριε Ἱερώνυμε,

Θεόλεκτε καὶ περιτίμητε τῶν Ἱεραρχῶν χορεία,

Εὐλαβέστατοι ἀδελφοὶ Κληρικοί,

Ὁσιώτατοι Πατέρες καὶ Σεβαστὲς Γερόντισσες, οἵτινες καθηγεῖσθε τῶν ἱερῶν Μοναστηρίων, μετὰ τῶν τιμίων ἐν Χριστῷ Συνοδειῶν σας,

Ἐντιμώτατοι Πολιτικοὶ καὶ Τοπικοὶ Ἄρχοντες,

Λαὲ τοῦ Κυρίου εὐλογημένε καὶ ἠγαπημένε,

Ἐλέει καὶ οἰκτιρμοῖς τοῦ μεγάλου Θεοῦ, τῇ βοηθείᾳ τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, τῇ πατρικῇ ἀγάπῃ τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος καὶ ψήφοις ἱεραῖς καὶ κανονικαῖς τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἵσταμαι σήμερον ἐνώπιον τοῦ ἱεροῦ Θυσιαστηρίου ἐν βαθείᾳ τῆς καρδίας μου ταπεινώσει καὶ ἐν συντριβῇ, ἵνα λάβω τὴν ὑπάτην τῆς Ἱερωσύνης βαθμίδα, διὰ τῶν τιμίων χειρῶν Σας Μακαριώτατε, καὶ τῶν περὶ Ὑμᾶς Ἁγίων Ἀρχιερέων, καὶ οὕτω καταστῶ Ἐπίσκοπος καὶ Μητροπο-λίτης τῆς τῶν Σταγῶν καὶ Μετεώρων Ἐκκλησίας, εἰς διαδοχὴν τοῦ ἀοιδίμου καὶ πολυσεβάστου κυροῦ Σεραφείμ, τοῦ καὶ  πρώτου Μητροπολίτου αὐτῆς.

Ἀρχὴ καὶ θεμέλιον τοῦ ὑψηλοῦ ὑπουργήματος τῆς Ἀρχιερωσύνης εἶναι ὁ Ἀρχιποίμην Χριστός, συνεχιστὰς δὲ αὐτοῦ κατέστησε τοὺς θεοῥῤήμονας Ἀποστόλους, τοὺς θείους τῆς Ἐκκλησίας Πατέρας καὶ τοὺς Ἁγίους Ἱεράρχας, διὰ νὰ «ποιμαίνουν τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Κυρίου, ἣν περιποιήσατο διὰ τοῦ ἱδίου Αἵματος[1]» καὶ διαφυλάττουν τὴν ἱερὰν Παρακαταθήκην, ἤτοι τὴν σωτήριον ἀλήθειαν τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ Ὁποῖος τὴν παρέδωκεν εἰς τοὺς Ἀποστόλους καὶ οὗτοι εἰς τοὺς Ἐπισκόπους, οἱ ὁποῖοι εὑρισκόμενοι «ἐν κοινωνίᾳ» εἰς τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ διατηροῦν τὴν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας Αὐτοῦ. Δι᾿ ὃ καὶ ὁ θεοφόρος Ἰγνάτιος, βλέπων εἰς τὸ πρόσωπον τοῦ Ἐπισκό-που τὴν ἐγγύησιν διὰ τὴν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας ἀλλὰ καὶ διὰ τὴν νίκην κατὰ τῶν προσβολῶν τοῦ Σατανᾶ καὶ τῆς πλάνης τῶν αἱρετικῶν, λέγει χαρακτηριστικῶς: «Διότι ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ἡ ἀληθινή μας ζωή, εἶναι ἡ γνώμη τοῦ Πατρός, ὅπως ἐπίσης καὶ οἰ Ἐπίσκοποι, οἰ ὁποῖοι ἔχουν ἐγκατασταθεῖ εἱς τὰ πέρατα τῆς γῆς εὑρίσκονται μὲ τὴν γνώμην τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ[2]».

Διὰ τοῦτο τὸ μέγα ἔλος καὶ τὴν ἄφατον φιλανθρω-πίαν τοῦ Θεοῦ ἐπ᾿ ἐμέ, ὀλιγίστου ὄντος, τῆς δωρεᾶς τοῦ πανιέρου ἀξιώματος καὶ συνεχιστοῦ τῆς ἱερᾶς καὶ θείας Αὐτοῦ Παρακαταθήκης, «τὰ μεγαλεῖα τῶν θαυμάτων αὐτοῦ διηγούμενος, ἐν κατανύξει»[3] ἀνυμνῶ καὶ δοξολογῶ τὸν Θεόν. Αἰσθάνομαι εὐλογημένος, οὐχί μίαν ἀλλά πολλάκις φοράς, διότι ὁ Θεὸς καὶ ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος μὲ ἐλεοῦν νὰ ποιμάνω μίαν Μητρόπολιν, ἡ ὁποία ἐκτὸς τοῦ φυσικοῦ κάλλους καὶ τοῦ παγκοσμίως μοναδικοῦ φαινομέ-νου, τῆς λιθοπόλεως τῶν Μετεώρων, τοῦ εὐσεβοῦς καὶ καλοκάρδου λαοῦ αὐτῆς, βρίθει ἱερῶν Μοναστηρίων μὲ εὐαρίθμους Μοναστικὰς Ἀδελφότητας, αἱ ὁποῖαι, ὡς λίθοι πολυτελεῖς κοσμοῦν τὴν τοπικὴν Ἐκκλησίαν, τῆς ὁποίας χρυσοῦν διάδημα ἀποτελοῦν τὰ ἱερὰ Μετέωρα καὶ τὰ ἐν αὐτοῖς φιλόθεα συστήματα τῶν Μοναχῶν, ὧν τὰς προσευχὰς ἐξαιτοῦμαι.

Ὅθεν χαρὰ καὶ ἀγαλλίασις, χρέος καὶ εὐθύνη, εὐφροσύνη καὶ χαρμοσύνη πλυμμηρίζουν τὴν καρδίαν μου καὶ τοῖς πᾶσιν ὁμολογῶ, ὅτι πλήρης ἡ ζωή μου καὶ κατάμεστος τῶν δωρεῶν τοῦ Θεοῦ. Ἀναμιμνησκόμενος τὰ παρεληλυθότα χρόνια βλέπω τὴν πρόνοιαν Αὐτοῦ καὶ ἀναπολῶ τὸ ἄπειρον ἔλεός Του, ὡς ποταμὸς ἀέναος νά καταρδεύῃ τὴν ὕπαρξίν μου ἐξ ἀπαλῶν ἤδη ὀνύχων καὶ «τολμῶ νὰ ἀναφωνήσω τὴν ἄμετρον εὐεργεσίαν καὶ δύναμιν»[4], διὰ τῶν Θεομητορικῶν ῤημάτων: «Μεγαλύνει ἡ ψυχή μου τὸν Κύριον καὶ ἠγαλλίασε τὸ πνεῦμα μου ἐπὶ τῷ Θεῷ τῷ Σωτῆρι μου», «ὅτι ἐπέβλεψεν ἐπὶ[5]» τῷ δούλῳ Αὐτοῦ.

Ηὐτύχησα νὰ γεννηθῶ ἀπὸ πτωχοὺς καὶ εὐλαβεῖς γονεῖς τὸν Παναγιώτην καὶ τὴν Δέσποιναν, οἱ ὁποῖοι μὲ ἐκατήχησαν εἰς τὴν εὐσέβειαν τῆς πίστεως. Σὲ αὐτὸ συνέβα-λε τὰ μέγιστα καὶ ἡ ἀδελφὴ τῆς Μητρός μου, Μοναχὴ Εἰρήνη, ἥτις ἐνεφύτευσε καὶ ἐκαλλιέργησε ἐντὸς τῆς καρδί-ας μου τὸ μοναχικὸν ἰδεῶδες καὶ τὴν «καλογερικήν». Νὰ ἔχω τὴν εὐχήν των, νὰ εἶναι αἰωνία ἡ μνήμη αὐτῶν καὶ ἄς ἀναπαύονται ἐν σκηναῖς δικαίων.

Ηὐδαιμόνισα νὰ χειραγηθῶ εἰς τὰ πρῶτα βήματα τῆς ἐν τῆ Ἐκκλησίᾳ πορείας μου ἀπὸ τὸν μέγαν καὶ πολὺν Μητροπολίτην Μεσσηνίας, κυρὸν Χρυσόστομον Θέμελην, ὅστις κατέστη ὁ Γέροντάς μου, ὁ Χειροτονητής μου καὶ ὁ Εὐεργέτης μου. Εἰς ἡλικίαν 18 ἐτῶν μὲ ἔκειρε Μοναχὸν εἰς τὴν Ἱερὰν Μονὴν Βουλκάνου καὶ μετὰ ἀπὸ 3 χρόνια μοῦ ἐδώρισε τὴν Ἱερωσύνην χειροτονήσάς με Διάκονον καὶ 22 ἐτῶν Πρεσβύτερον. Μὲ ἐτοποθέτησε Ἐφημέριον εἰς ἐνορίας τῆς Μεσσηνιακῆς ὑπαίθρου καὶ μετὰ ταῦτα εἰς τὴν Ἐνορί-αν τῶν Παμμεγίστων Ταξιαρχῶν τῆς πόλεως Καλαμάτας ἐνῷ κατὰ τὸ ἔτος 2003 μὲ διώρισε Πρωτοσύγκελλόν του. Δίπλα εἰς τὸν Μακαριστὸν ἐδιδάχθην τὴν τάξιν, τὴν ἱεροπρέπειαν καὶ τὴν σύνεσιν. Εἰς ὅλην τὴν ἱερατικὴν μου ζωὴν καὶ πορείαν ἦτο δίπλα μου συμβουλεύων καὶ προστα-τεύων με. Μακαρίζω τὴν ἁγίαν ψυχήν του καὶ μετὰ βαθείας εὐγνομωσύνης, πάντοτε θὰ ἀναμιμνήσκομαι νοσταλγικῶς τῆς ἁγίας αὐτοῦ μορφῆς καὶ πατρικῆς του ἀγάπης.

Ὑπηρέτησα τὴν Μεγαλόχαρην Βουλκανιώτισσαν διακονῶν τὴν ἱερὰν τέχνην τῆς ἁγιογραφίας καὶ πολλάκις ἐγεύθην τῆς εὐλογίας καὶ τῆς σκέπης Της, καθ᾿ ὅλα τὰ χρόνια τῆς μοναχικῆς μου ζωῆς ἀλλὰ καὶ κατὰ τὴν διάρκειαν τῆς Ἡγουμενίας μου. Ἡ ἱερὰ Ἐμφέρεια Αὐτῆς ἦτο δι᾿ ἐμὲ ἡ ἀπαντοχὴ καὶ ἡ προστασία μου, ἡ παραμυθία καὶ τὸ ἀγαλλίαμά μου. Ἡ εἰκοσαετὴς ἐγκαταβίωσίς μου εἰς τὸ ἱερὸν Μοναστήριον τῆς Βουλκανιωτίσσης Κυρίας Θεο-τόκου, καὶ ἡ διακονία μου ὡς Ἡγουμένου μὲ ἐδίδαξε μεταξὺ πολλῶν ἄλλων, τὴν ἀξίαν καὶ τὴν τερπνότητα τοῦ «κατοικεῖν ἀδελφοὺς ἅμα[6]», τὴν χαρὰν νὰ μοιράζομαι τὰ τῆς ζωῆς μου, νὰ προσφέρω, καὶ νὰ ἔχω στήριγμα εἰς τὰς δυσκόλους ὥρας τῶν πειρασμῶν καὶ δυσχερειῶν, τοὺς συμμοναστὰς ἀδελφούς μου. Καὶ βοηθούμενοι ἀλλήλοις,  ἐπορεύθημεν τοῦ μονήρους βίου. Αὐτοὺς τοὺς ἐν Χριστῷ ἀδελφούς μου εὐχαριστῶ διὰ τὴν μέχρι σήμερον συναλ-ληλίαν καὶ ἀνυστερόβουλον ἀγάπην μας. Μακαρίζω τοὺς ὀλβίους γέροντας τῆς ὡς ἄνω σεβασμίας Μονῆς, ἰδιαιτέρως τοὺς δύο Μοναχούς, Νικόδημον καὶ Ἀμβρόσιον, τοὺς ὁποίους ὑπηρέτησα ἕως τῆς τελευτῆς των, ἄς μὲ συνοδεύου-σιν αἱ εὐχαὶ αὐτῶν πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς μου, αἱ ψυχαὶ αὐτῶν ἐν ἀγαθοῖς αὐλισθήσονται, τὰ δὲ ὀστᾶ αὐτῶν «ὡς βοτάνη ἀνατελεῖ[7]».

Ἀνατρέχω περαιτέρω κατὰ τὴν ἱερὰν ταύτην τοῦ βίου μου στιγμὴν καὶ εὐχαριστῶ ἐκ μυχίων τῆς καρδίας μου τοὺς εὐλαβεῖς συναδελφούς, συστρατιώτας καὶ ὁπλίτας παρατά-ξεως Κυρίου, τοὺς κληρικοὺς τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μεσσηνίας, τοὺς ὁποίους ἐσεβάσθην καὶ αὐτοὶ μὲ ἠγάπη-σαν περισσῶς. Τὸν ἠγαπημένον ἐκλεκτὸν Μεσσηνιακὸν λαόν, ὁ ὁποῖος μὲ ἐνεπιστεύθη καὶ μὲ ἠγάπησε, καὶ πρὸς τοὺς ὁποίους λέγω ὅτι, «μεθ᾿ ὑμῶν ἔσομαι πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς μου[8]», διὰ τῆς ὑπὲρ ὑμῶν προσευχῆς καὶ μνημονεύσεως ἐν τῇ θείᾳ Εὐχαριστίᾳ.  Εὐγνωμοσύνη βαθεία καὶ ἀπεριόριστος σεβασμὸς συνέχει μου τὴν ψυχὴν διὰ τὸν Σεβασμιώτατον Μητροπολί-την Μεσσηνίας Κύριον Χρυσόστομον Σαββᾶτον. Τὸν ἐπὶ δέκα συναπτοῖς ἔτεσι πολλαπλῶς καὶ πολυτρόπως εὐεργε-τοῦντα με. Τὸν δίκαιον καὶ ἀληθινὸν ἄνθρωπον, τὸν ἐπιτυ-χῶς διακυβερνῶντα τὸ οἰάκιον τῆς Μεσσηνιακῆς νηός, τὸν πατέρα, ἀδελφὸν καὶ φίλον. Ἀπείρως τὸν εὐχαριστῶ, αἰωνίως τὸν εὐγωμονῶ καὶ υἱικῶς εὔχομαι εἴη μακροημε-ρεύων καὶ ὑγιής. Κύριος ὁ Θεὸς χαρίσηται αὐτῷ πλούσια τὰ ἐλέη του.

Ἐγκαρδίους εὐχαριστίας ἐκφράζω διὰ τὴν ἀγάπην αὐτοῦ,  πρὸς τὸν ὅμαιμον, τὸν ἐκ τῆς ἰδίας τροφοῦ Μονῆς τοῦ Βουλκάνου τραφέντα, τὸν ἀξίως καὶ δικαίως προσαῥ-ῤηθέντα, ὡς «ὁ πολύτιμος Ἁδάμας τῆς Ἱεραρχίας», τὸν σεμ-νὸν Ἀρχιερέα, Μητροπολίτην Μονεμβασίας καὶ Σπάρτης Κύριον Εὐστάθιον, τοῦ ὁποίου ἡ μορφή, ὁ γλυκὺς λόγος, ἡ ἱεροπρέπεια καὶ τὸ κρυστάλλινον ἦθος μὲ ἐνέπνευσαν εἰς παιδικὴν ἀκόμη ἡλικίαν, καὶ ἐνεστάλαξαν ἐντός μου τὸν πόθον διὰ τὴν ἱερατικὴν ζωήν, ὅτε ὁ Σεβασμιώτατος ἐδιακόνει ἐν Μεσσηνίᾳ, ὡς Πρωτοσύγκελλος καὶ Ἱεροκῆ-ρυξ. Αἰτοῦμαι τῶν πατρικῶν εὐχῶν του καὶ ταπεινῶς ἀσπάζομαι τὴν ἁγίαν δεξιάν αὐτοῦ.

Προσερχόμενος τῷ Κυρίῳ μου, ὀφειλετικῶς ἐκφράζω τὰ αἰσθήματα τοῦ βαθυτάτου σεβασμοῦ καὶ τῆς ἀφοσιώ-σεώς μου πρὸς Ὑμᾶς Μακαριώτατε, τὸν ἐκλεκτὸν τοῦ Θεοῦ ἄνθρωπον, διότι ὡς πατὴρ φιλόστοργός μοι παρεστάθητε, καὶ μὲ περιεβάλλεται μὲ τὸ περιβόλαιον τῆς εἰλικρινοῦς καὶ πηγαίας ἀγάπης Σας. Ἔχεις Πάτερ Ἁγιώτατε, τὴν εὐπεί-θειάν μου, ἀπόδος μοι τὴν εὐλογίαν. Ἀντὶ τῆς τιμῆς καὶ τῆς ἀγάπης Σας θὰ ἔχητε, Μακαριώτατε, τὴν ὑπακοήν, τὴν ἀφοσίωσιν, τὴν ὁλοκληρωτικήν μου προσφορὰν ἐπὶ τῆς ἀνατεθείσης μοι παρ᾿ Ὑμῖν διακονίας. Εἶμαι εὐγνώμων πρὸς Ὑμᾶς καὶ ἔσομαι, διὰ βίου, μνήμων τῆς εὐδοκίας καὶ τῆς στοργῆς Σας.

Ὡσαύτως εὐγνωμονῶ καὶ εὐχαριστῷ τοὺς Ἁγίους Ἀρχιερεῖς, τοὺς συγκροτοῦντας τὴν Ἱερὰν Σύνοδον τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, οἱ ὁποῖοι διὰ τῆς τιμίας ψήφου αὐτῶν ἐξελέξαντό με ἵνα ἐργασθῶ εἰς τὸ γεώργιον τῆς Ἀμπέλου, ἣν ἐφύτευσεν ἡ δεξιὰ τοῦ Κυρίου˙ καὶ μετὰ τοῦ ἐμπιστευθέντος ἐμοὶ ποιμνίου ἀγωνισθῶμεν τὸν ἀγῶνα τὸν καλόν, λαμπρυνθῶμεν τῷ φωτὶ τῆς Ἀναστά-σεως, ἀτενίσωμεν τὴν θέαν τοῦ θείου Προσώπου καὶ τύχω-μεν τῆς μακαριότητος τῶν Ἁγίων ἐν τῇ Βασιλείᾳ Αὐτοῦ.

Δὲν φοβοῦμαι, οὐδὲ δειλιῶ εἰς τὴν ἀποστολὴν ταύτην, διότι, «Κύριος φωτισμός μου καὶ Σωτῆρ μου̇ τίνα φοβηθή-σομαι; Κύριος ὑπερασπιστὴς τῆς ζωῆς μου ἀπὸ τίνος δειλιάσω;[9]» Ἔναυλος ἠχοῖ εἰς τὰ ὥτα μου ἡ φωνὴ τοῦ Κυρίου: «ἀνδρίζου καὶ ἴσχυε, μὴ φοβοῦ, μηδὲ δειλιάσης, μηδὲ πτοηθῇς[10]»,  «Θάρσει τέκνον, ἡ πίστις σου σέσωκέ σε[11]».

Ἐπικαλοῦμαι πρὸς τούτῳ τὴν βοήθειαν καὶ ταῖς πρεσ-βεῖες τῆς Παναγίας τῆς Ὑπαπαντῆς, τοῦ Ἁγίου Βησσα-ρίωνος Ἐπισκόπου Σταγῶν καὶ πάντων τῶν Μετεωριτῶν Ὁσίων τε καὶ Ἁγίων, ὅπως ἐνισχύουν με ἐν τῇ ὥρα ταύτη ἀλλὰ καὶ εἰς ὁλόκληρον τὴν θεοδρομικήν μου πορείαν.

Ἀνέρχομαι δὲ τὰς βαθμίδας τοῦ ἱεροῦ Θυσιαστηρίου μὲ τὴν ἱκεσίαν:

Ὁ Θεὸς ἰλάσθητί μοι τῷ ἀναξίῳ καὶ ἁμαρτωλῷ !

[1] Πράξεις 28-29

[2] Ἰγνατίου τοῦ Θεοφόρου, πρὸς Ἐφεσίους – ΙΙΙ, 2, «καὶ γὰρ Ἰησοῦς Χριστός, … τοῦ πατρὸς ἡ γνώμη·, ὡς καὶ οἰ ἐπίσκοποι, οἰ κατὰ τὰ πέρατα ὁρισθέντες, ἐν Ἰησοῦ Χριστοῦ γνώμῃ εἱσίν΄».

[3] Εὐχὴ Ἀκολουθίας Μεγάλου Ἁγιασμοῦ.

[4] Εὐχὴ Ἀκολουθίας Μεγάλου Ἁγιασμοῦ.

[5] Λουκ. 1. 46.

[6] Αναβαθμοί, ήχος πλ. δ’. Άντίφωνον Δ’

[7] Ἡσαΐου 66, 14.

[8] Ματθ. ΚΗ΄, 20.

[9] Ψαλμὸς 26, 1.

[10] Δευτερονόμιον ΛΑ΄ 6.

[11] Ματθ. Θ΄, 22.