Φώτης:        (ανεβαίνει στη σκηνή)

                        Παράξενη τούτη η νυχτιά!

                        Άγγελο δε βλέπω πουθενά

                        στον ουρανό κοντά μου.

                        Μου παίζουν άραγε κρυφτό

κι έτσι μ’ αφήσαν μοναχό;

                       

Κων/νος:        (ανεβαίνει στη σκηνή)

                        Αγγελάκι μου σε χαιρετώ!

                        Καλά που πέρασα απ’ εδώ

                        και βρήκα και εσένα.

                        Ασήκωτη η μοναξιά,

                        χωρίς αγγέλους συντροφιά!

Βαγγέλης:       Μόνα απομείνατε και σεις;

                        Γιατί είν’ η όψη σας χλωμή

                        και τρέμετε απ’ το κρύο;

Φώτης:            Είναι που ψάχνουμε ώρα πολλή

                        να βρω τα άλλα αγγελούδια.

                        Άδειος απόψε ο ουρανός…

                       

Κων/νος:        Μα πού λοιπόν έχουν κρυφτεί;

                        Κανείς λοιπόν δε θα μας πει;

                       

Ναταλία:        Άγγελοι, αγγελούδια μου,

                        απόψε παράξενα πολλά

                        κάτω στη Γη κι εδώ ψηλά

                        ακούμε κι απορούμε.

                        Και να σωπάσουμε δεν μπορούμε.

Βαγγέλης:       Το μυστικό μην το κρατάτε,

                        εάν στ’ αλήθεια μας αγαπάτε.

                        Πείτε το να ξαλαφρώσετε!

                        Σε μας χαρά θα δώσετε.

Ευγενία:         Του Βασιλιά των ουρανών ο Γιος

                        Θεός απέραντα καλός,

                        γεννήθηκε στη Γη.

                        Χαρά που το’ χουν οι ουρανοί!

Χρυσάνθη:     Οι άγγελοι αφήκανε τον ουρανό,

αφήκαν και τα αιθέρια

και κατεβήκανε στη Γη,

τη Γέννηση του Λυτρωτή

όλοι τους να γιορτάσουν!

 

Αγγελική:       Σίγουρα τρανή γιορτή

στον ουρανό μας και στη Γη

θα γίνεται αυτή τη νύχτα.

Φώτης:           Ξέρατε τέτοιο μυστικό

                        και μας αφήνατε πικραμένα;

                        Πάμε κι εμείς. Γιατί αργείτε;

                       

Ναταλία:        Δε σας είπαμε πως δε βρήκαμε

                        τον τόπο που γεννήθηκε;

                        Ρωτήσαμε παντού.

Κανείς δεν ξέρει πού…

Κων/νος:        Ψάξατε; Κοιτάξετε καλά

                        μες στα παλάτια τα τρανά;

                        Τα  ανάκτορα, τους θρόνους;

Ευγενία:         Τα κοιτάξαμε ένα - ένα!

                        Δεν είναι σε κανένα…

Βαγγέλης:       Στις πολιτείες τις μεγάλες;

                        Πήγατε στα πλούσια τα αρχοντικά;

                        Εκεί π’ αστράφτει το χρυσάφι

                        και λάμπουν τα διαμαντικά;

Χρυσάνθη:     Κοιτάξαμε σ’ όλα αυτά.

                        Κανείς δεν ξέρει πώς και τι

για τον ερχομό Του.

Κι ούτε ο Θεός μας μήνυσε

κάτι για το μονάκριβο το Γιο του.

Αγγελική:       Τότε πού να’ χει γεννηθεί;

                        Πού γίνεται η τρανή γιορτή;

            

(Μπαίνουν τα υπόλοιπα αγγελάκια)

Θανάσης:        Ε, σεις εδώ τι καρτεράτε;

                        Στη Βηθλεέμ γιατί δεν πάτε;

                        Εκεί θα βρείτε ότι ζητάτε

                        κι άδικα μη θρηνολογάτε.

Μάριος:          Στη Βηθλεέμ!

Εκεί γεννήθηκε ο Λυτρωτής, το θείο παιδί!

Ναι, σε μια μικρή σπηλιά

                        που είναι στην άκρη, στην πλαγιά.

Σε μια σπηλιά

                        Αυτός ο Γιος του Βασιλιά!

                        Του Βασιλιά των βασιλιάδων!

                       

Φώτης:           Πείτε μας, καλά μας αγγελούδια,

                        του Παραδείσου λευκά λουλούδια.

                        Είναι σαν τα άλλα τα παιδιά

                        αυτό το Παιδί του Βασιλιά;

Πανωραία:     Είναι ένα βρέφος φωτεινό,

                        σαν να έχει όλο τον ουρανό

                        κλεισμένο στη μορφή του.

                         Τριγύρω του άγγελοι φτερουγούν.

                        Ψάλλουν τρανά δοξαστικά

                        κι υμνούν τη γέννησή του.

Γρηγόρης:      Κι όλοι οι άγγελοι είναι εκεί,

                        όσοι απ’ τον ουρανό έχουν χαθεί!

Χριστίνα:        Όλοι. Και κει ψηλά απ’ τη σπηλιά

                        λάμπει ένα άστρο τρισμεγάλο,

                        που όμοιό του δεν είδα άλλο.

                        Μα… αργήσαμε, πρέπει να φύγουμε.

                        Πάμε την τρανή χαρά να πούμε

                        στα βοσκοτόπια στ’ αντικρινό βουνό.

Έφη:               Σκεφτείτε στη Γη μας τι χαρά!

                        Θα είναι ο Χριστός μας πια κοντά.

                        Αγάπη πάντα θα δωρίζει

                        και ευλογία θα χαρίζει. …

                        Άκου απ’ τον ουρανό τραγούδια

                        που ψάλλουν όλα τα αγγελούδια!

Ξανθίππη:      Πάμε! Στη φτωχική σπηλιά

                        θα μπούμε κι εμείς να προσκυνήσουμε

κι ολόγυρα Του με χαρά

                        τούτη την άγια τη νυχτιά

                        μύρια χρυσάφια θα σκορπίσουμε.